Marianne Vos

Ik ben geboren op 13 mei 1987 in s-Hertogenbosch, Noord-Brabant. Zolang als ik mij kan herinneren heb ik een voorliefde voor sport gehad, van schaatsen en skeeleren tot wielrennen. Ik ging geen uitdaging uit de weg! Ik werd besmet met het 'fietsvirus' op mijn zesde, toen ik meeging naar races van mijn broer Anton. Ik wilde dit ook, kreeg een fiets op mijn zesde en reed mijn eerste races toen ik acht was. Het moet zo zijn voorbestemd!

"Marianne had vanaf het begin een enorme passie voor wielrennen. We volgden de Tour de France elk jaar. Ik herinner me nog goed dat de Tour een jaar door Den Bosch trok. We kregen het voor elkaar om achter de schermen te komen, Marianne ging enthousiast op jacht naar handtekeningen van haar favoriete wielrenners. Toen ze zelf begon met racen, zagen we al snel dat ze talent had. Ze was sterk, snel en had de mentaliteit om het beste uit zich zelf te halen. Al op jonge leeftijd won ze veel races, vaak zelfs van jongens!" Vader Henk Vos

Hoewel ik veel sporten leuk vond, besloot ik om me volledig op het wielrennen te richten om te kijken hoe ver ik kon komen. Nadat ik mijn eerste regenboogtrui had gewonnen in 2004, dacht ik voor het eerst na over een professionele carrière als wielrenster. Er waren niet veel meiden die dat fulltime konden doen, maar ik besloot om er voor te gaan en er het beste van te maken.

EERSTE OVERWINNINGEN
Nadat ik had besloten om professioneel te gaan rijden, was ik direct succesvol in meerdere disciplines. In 2006 won ik mijn eerste wereldtitel bij de senioren op zowel de weg als cross. Met name de wereldtitel op de weg veranderde mijn leven voor goed. Ik was niet gaan fietsen om beroemd of rijk te worden, maar vanuit mijn passie voor het fietsen. Na mijn wereldtitel hadden mensen het opeens over mijn haar, dialect, kledingstijl en allerlei andere dingen! Het was best een uitdaging om een normaal leven te blijven leiden en dicht bij mezelf te blijven. Vooral de eerste twee jaar moest ik erg wennen aan de druk en om hier goed mee om te gaan.

"Op school was Marianne vaak rustig en gereserveerd. De eerste keer dat ze gehuldigd werd ten overstaan van de hele school, schaamde ze zich enorm. Na het winnen van haar wereldtitel moest ze gewend raken aan de constante aandacht van fans en van de media. In eerste instantie wilde ze zich niet helemaal openbaren in het publiek. Na verloop van tijd kreeg ze meer zelfvertrouwen en is ze nu een groot ambassadeur voor het vrouwenwielrennen, een ontwikkeling waar we allemaal enorm trots op zijn!" Vriendin Marlies

EERSTE OLYMPISCHE SPELEN
In 2008 nam ik deel aan mijn eerste Olympische Spelen en won ik goud op de puntenkoers. De Spelen zijn voor veel topsporters het toppunt van wat je kunt bereiken, dus het voelde voor mij geweldig om op dat podium goud te winnen. Het compenseerde zelfs mijn teleurstelling over de wegwedstrijd. Het WK in 2011 was één van de moeilijkste momenten in mijn wielrencarrière. Ik werd voor de vijfde keer op rij tweede tijdens de wegwedstrijd. Hierdoor had ik in 2012 een grotere motivatie dan ooit om te winnen.

IK ZOU NIET ANDERS WILLEN
2012 was voor mij een erg belangrijk jaar. Ik had me in de winter goed voorbereid op alle uitdagingen die in het vooruitzicht lagen. Ik was klaar voor Londen! Alles kwam die dag bij elkaar. Het weer was verschrikkelijk en de race liep zoals gepland. Het was een zware koers, waardoor ik op Box Hill kon ontsnappen. Toen ik juichend over de finish kwam, kon ik het eigenlijk niet geloven. Het is een ervaring die ik nooit zal vergeten. Een olympische titel verandert veel en gaf me de kans om meer aandacht te vragen voor vrouwenwielrennen. Mijn droom is om, samen met vele anderen, wielrennen toegankelijker voor en populairder onder vrouwen te maken. Initiatieven zoals La Course en de Tour of Britain voor vrouwen zijn hier mooie voorbeelden van.

"Marianne kwam als junior voor het eerst op ons kantoor, samen met haar vader. We wisten direct dat ze een uniek talent had, maar niemand had kunnen voorspellen dat het zo zou lopen. De manier waarop ze zich is blijven ontwikkelen, is een grote inspiratiebron voor anderen. Toch is ze altijd zichzelf gebleven! Het is een voorrecht om haar ontwikkeling meegemaakt te hebben. Ze zal voor ons altijd een grote inspiratie zijn en we staan volledig achter haar droom om vrouwen een podium te geven om te schitteren. Met haar energie en passie zal ze veel mensen helpen om die droom werkelijkheid te maken." Managers Rik van Dongen en Orlando van den Bosch

Ik had geen beter leven durven wensen! Mijn passie is mijn werk geworden en ik heb de kans gekregen om echt iets te veranderen in het vrouwenwielrennen. Ik houd van het racen en het trainen en vind het nog steeds geweldig om elke dag op de fiets te stappen. Richting Rio staat niet alleen mijn eigen ontwikkeling, maar ook die van de RaboLiv ploeg hoog in het vaandel. Samen met alle meiden en staff maken we een grote ontwikkeling door om een beter team te worden!